Sürreal Bulantılar

Şemsiyemin ucu ile kumsala sırtını dönmüş bir kadın çizdim. Gelişi güzel. Saye, sigarasından aldığı nefesi verirken boğuk bir sesle sordu. - Ben miyim bu? Cevap vermedim. Başımı hafifçe Saye’ye çevirdim. Yere bakıyordu. Sağ gözü bir damla yaş doğurdu. O göz yaşı yürümeyi yeni öğrenmiş bir bebek gibi yanağından emeklemeye başladı. Çenesine geldiğinde durdu. Bir süre bekledikten sonra bıraktı kendini aşağı. Çünkü bebek Saye’ye ait değildi. Düşerken dalgalar kucak açtı kendinden olana. Giderken çizdiğim kadını da aldılar. - Keşke beni de alıp götürse dalgalar. Kalbim acımıştı. O böyle konuştuğu zamanlar kalbim acırdı. Saye’nin olmadığı bir hayatı kabuslarımda bile görmemiştim. Ölümden sonrasını düşünmek kadar anlamsızdı. Buruk bir ses tonuyla sordum. - Gerçekten gitmek ister miydin? Yarısına kadar içtiği sigarayı bana uzattı. Hep böyle yapardı. Bir süre sessiz kaldı. Marmara Denizi’nin hıçkırıklarını dinledik. Sonra sessizliğini bozdu. - Biliyor musun, bu sabah babamın günlüğünü okudum. -

Her şey bir anda durdu. Gözlerimin tıkandığı nokta Van Gogh tablolarını andırıyordu. Sanatsal çizgiler. Havada asılı kalan partikülleri görebiliyordum. Damarlarımdaki kanın katılaştığını hissedebiliyordum. Dudağımdan dökülen kan, düşerken altıma çektiğim beyaz nevresimin üzerine henüz damlamamıştı. Aklımdan son geçen düşünce, geçip gitmemişti. Tanrının zihnine sızmayı başaran bir parazit, milyarlarca çarkın en küçüğünden milimetrik bir ısırık almıştı sanırım. Zaman durmuştu. Bir süre sonra, yüzümün sağ tarafında binlerce karıncanın adımlarını hissetmeye başladım. Sol bileğimdeki Patek Philippe çalışmaya başladı. Her şey derin bir nefes aldı. Anlaşılan tanrının kendini yenilemesi çok uzun sürmemişti. Bu hesapsız arıza, aklımdan son geçen düşünceye iyice odaklanmamı sağlamıştı. Ölüm. Daha önce kendimi hiç bu kadar yakın hissetmemiştim. Aklımdan onlarca düşünce geçmeye başladı. Yüzünüze doğrultulan bir silahtan kaçış şansınız oldukça düşüktür. Ben bugün şanslıydım. Ucuz bir kiralık katili