Sürreal Bulantılar

Karnı irinli bir çıban gibi şişmişti. Göbek deliğinden kasıklarına uzanan çatlaklar, aldığı her nefeste yırtılırcasına esniyordu. Avuçlarından göğe yükselmeyen duaların ağırlığı omuzlarını düşürmüş, belini bükmüş, sırtını kamburlaştırmıştı. Anneliğin bedelini çocukluğuna veda ederek ödüyordu. Karnındaki bebek, içerisindeki çocuğu yiyerek büyüyordu. Sedefli aynadan yansıyan yabancının gözlerinde kendini ararken, kapının ardından midesini bulandıran bir ses yükseldi. —Kız gelin! Zelal telaşla yatağın üzerindeki kıyafetlerini giyerken kapı açıldı. —Sağır mısın sen? Çağırıyorum, ne diye gelmiyorsun? Kaynanasını karşısında görünce, elleriyle göğüslerini kapattı ve başını öne eğerek konuştu. —Duymamışım anne, affet. —Sus! Edepsiz! Gebe olmasan ben sana yapacağımı bilirdim… Giy şu üstünü başını da merdivenleri temizle. Çamur içinde kalmış. Zelal daha cevap vermeden kaynanası odadan çıktı. Çünkü onun bir cevap hakkı yoktu. “Artık okula gitmeyeceksin.” dediler. “Başını kapatacaksın.” dediler.

Yığınla seçeneğin içerisinde doğru olanı bulma çabamı bırakıp, yeni bir problem yarattım. Nasıl intihar edeceğim? Boğulma fobim olduğu için kendimi asamam. Virginia Woolf gibi ceplerime taş doldurup bir nehre de atlayamam. Kafamı Sylvia Plath gibi fırına mı soksam? Olmaz, çok saçma… Geçmişte bileklerini kesmeyi denemiş, sol bileğine atılan 9 dikişle başarısızlığını bedenine kazımış bir mağlup olarak daha kesin ve anlık yöntemlere yönelmeliyim. Çünkü ben başaracağıma emin olduğum şeylerden yarı yolda vazgeçmeye bayılırım. Yüksek bir yerden atlayabilirim. Angel Şelalesi, Sümela Manastırı, Galata Kulesi, bizim evin çatısı? Olmaz… Büyülendiğim manzaraları parçalanmış cesedimle kirletmek istemem. Belki de altın vuruş yapmalıyım. Bağımlılık potansiyeli çok yüksek biri olduğumu düşünürsek, başaramadığım takdirde zavallı bir junkie olurum. Alsancak’taki eroinmanlar 50 liraya sakso çekiyor. İğrenç. Olmaz… Bir silah almalıyım. Kafatasımı yarıp, düşüncelerimi parçalayarak kulağımdan çıkan bir kur