Sürreal Bulantılar

“İbrahim’in elindeki taze bilenmiş bıçaktım. Kursağımda kaldı İsmail’in kanı. Üç büyük okyanusu aleve verdim, yedi kıtayı susuz bıraktım. Ortadoğu semalarında kurşunlara göz kırpıyor ilahi görkemi ile parıldayan yıldızım. Son akşam yemeğinde İsa’nın kulağına hainin adını fısıldadım. Varlığının ağırlığını toprağın çatlaklarının arasında yitiren peygamberlerin, fenagahın dudaklarındaki mühürlü sırrın bekaretini bozmasını sabırla bekledim. Dinlere teb’iz için mezhepler tevlit ettim. Görünmez sınırlar çizdim, üzerlerine sur çektim, artlarına hendekler kazdım, içlerine öksüz cesetler yığdım. Gavrilo Princip’in silahına barut bastım. Öğretilerimi insanlığa bağışlaması için Aleister Crowley’e mektuplar yazdım. Mar Petyun Keldani Kilisesi’nin bahçesinde bir rahibenin rahim duvarlarına mahdumlarımı sıvadım ay ışığına soyunan gecenin şehvetiyle. İki domuz doğurdu. İsimlerini Adolf ve Josef koydum… Bulut tribünlerinde sineklenen İsrafil’in belindeki kuşakta emaneten taşıdığı sûru çaldım kulak mem

Çağımızın en yaygın hastalığı skolyoz’dur. Çünkü sırtımızı yaslayacak bir şey kalmadı. Duvarlar rutubetli, ağaçlar çürük, insanlar adi! Acının var olduğu bir dünyada herkes kendince haklı… Biz ezanları susturamayacağız, siz de punk’ı. Semavi köpeklerin pornografik ütopyaları mühürlemişse plastikle beynindeki nöronları, okuma beni, anlamazsın. Affedersiniz, kara sinekler sarmışken etrafı, insan birazcık göt olmalı. Hiçbir dağı aşmamıştı bileklerimdeki tren rayları. Yolda kaldım, çünkü kömür çok pahalıydı. Kanunlar sakıncalı buluyor, intiharın gerekliliklerini anlatmamı. Bana kalırsa… Cümlelerim dağınık, odamda, dolabımda, çekmecelerim ve masamda. Kafamda! Kafamda! Kafamda! Ben neyin nerede olduğunu bilirim, karışmayın! Kafamda! Benim gibi olmak istemiyorsanız eğer, yalnızlığa alışmayın. Bir köşe aşındırdım tırnaklarımla eşeleyerek krizotil taşını. Çömelip iki büklüm, yüzümü dizlerime gömüp, kollarımla başımı kapatmak için. Saçlarımı yolmak için. Belki de sadece bir boşluğu doldurmak içi